[Column] Dè es so! Cutjaar

Nathalie
21 december 2020
In de filmwereld is 'cut' een welbekende en veelgebruikte term. Het impliceert een abrupte, maar meestal onbelangrijke filmovergang van een fragment naar een andere. De cut refereert van origine aan de letterlijke knip van een filmband. Met een letter verschil betekent het zowel in het Nederlands als Engels precies hoe ik me voel dit jaar. Ondanks dat ik de lezers in december 2019 alvast een schitterend schrikkeljaar toewenste, bleek het een verschrikkelijk s(c)hit(ter)jaar. Sorry daarvoor. Het was niet mijn intentie om kinderlijk de omgekeerde wereld te spel(l)en.

Ondanks het COVID-schuitje waarin we momenteel allemaal dobberen, spant dit jaar echt de corona! Met als letterlijke klapper een aanrijding van achteren, die ik gelukkig niet zag aankomen. Met een noodgang werd mijn lieve, trouwe Karl geramd en voordat ik het wist, werd ik vanaf de hoofdweg zomaar een ventweg ingeslagen en eindigde ik beurs en met zonder zijwieltje.

Op het moment van het onfortuinlijke ongeluk lag er op mijn achterbank toevallig een kijkdoos met daarop de uitnodigende woorden Big Bang! Een creatief eindproduct van twee 5-vwo leerlingen, gemaakt ter afsluiting van de eerste drempel van complexiteit, De Oerknal, voor het vak Big History*. Het was alsof ik de goden had verzocht. En hoewel ik als columnist de artistieke vrijheid heb om zo nu en dan de zaken wat aan te dikken, moet ik helaas constateren dat dat dit jaar allerminst nodig was. Het is alsof ik in een eindeloos slechte film ben beland.

Normaal gesproken zorgt ervaring ervoor dat je intuïtief weet wat je moet doen. En na 44 jaar dacht ik het klappen van de zweep een beetje te kennen, maar dit jaar heeft me meermaals op mijn grondvesten doen schudden. Ik troost me met de gedachte dat zelfs de meest ervaren persoon zich dit jaar tot bloedens toe achter de oren moet hebben gekrabd, want met een korsterig script als dit was zelfs Stephen King de mist* ingegaan.

Toch wil ik graag de regie over mijn leven weer in eigen hand nemen, zoals ik dat deed als kind toen ik voor het eerst fietste met zonder zijwieltjes. Dat euforische gevoel hebbende wanneer ik die nieuwe drempel van complexiteit bereikte. Daarbij komt overigens een heel ander soort adrenaline vrij dan vlak na een aanrijding kan ik je verzekeren. Een dergelijke fietseuforie smaakt naar meer. En aangezien ik niet van de geestverruimende middelen ben, zal ik het zelf moeten doen. Als mentaal hulpmiddel ga ik gebruik maken van een bucketlist waarvan ik recentelijk al een wens heb mogen afstrepen. Komend jaar zullen mijn columns namelijk gebundeld worden uitgegeven en hopelijk bij menigeen op het nachtkastje komen te liggen ter amusering ende vermaeck …   

Cut!

* Klik op de hyperlink voor de video

Meer columns van Nathalie lezen? Lees hier de voorgaande column.


Dit bericht delen:

Advertenties